Survivaldag in de Ardennen!
woensdag 5 juli 2017
Uitnodiging ontvangen om mee te doen aan Survivaldag in de Ardennen. Dit is mijn kans om een Survivaldag mee te maken. Ik heb eerder dit soort activiteiten gedaan, leuk, uitdagend en gezellig. De dag is aangebroken dat we gaan. Het weer zit mee, niet te warm en geen voorspelling van regen.
Eenmaal op de afgesproken verzamelplek gekomen moet ik erkennen dat het wel om jongeren gaat. Ben ik niet te oud, denk ik nou werkelijk dat de jeugd het leuk vindt dat een oudere mee gaat? Ik laat mij niet afschrikken, ik vind het leuk.
Aangekomen in België worden ons veiligheidsvoorschriften vertelt wat wel en niet mag. We worden in 2 groepen verdeelt. Ik zit in een damesteam van 7 jonge vrouwen. Ik heb mijn maatje gevonden in Daisy. We hebben als leider José Hij is kundig en geduldig. Niets moet.
We beginnen met tokkelen. We krijgen uitleg wat er van ons verwacht wordt en hoe we naar beneden moeten. Een van ons wil dit niet doen, ik heb daar bewondering voor dat iemand het ook durft te zeggen. Ik heb veel respect voor iemand die weet wat hij wel en niet kan. Er zit geen druk op de groep dus het voelt ook heel veilig. Ik start als eerste. Het gaat mij goed af. Ik voel mij in mijn element. De rest van de groep volgt. Iedereen komt lachend beneden en zijn enthousiast. Meerdere activiteiten volgen. De groep wisselt onderling ervaringen uit en je merkt gaande weg dat iedereen op elkaar wacht en helpt. Dit zie ik graag, dat jongeren elkaar helpen waar de ander het moeite mee heeft.
Na de lunch wisselen we van pacour. Wat wij gedaan hebben in de ochtend wordt nu door de andere groep gedaan en wij doen hun ochtend programma van de andere groep. We merken dat trappen lopen best zwaar is nu lopen we tegen de heling en zijn gezekerd via een lijn. Het loopt een stuk makkelijker. Een maal boven hebben we een mooi uitzit. Maar we zijn er nog niet. We gaan nu de via ferrata canyon lopen.
Iedereen mag kijken wat het inhoud en wat dat de bedoeling is. Een aantal willen dit niet doen en zien af van deze activiteit. Ik kan alleen maar respect voor hun keus hebben. Ik wil het wel graag doen. Het is lopen langs de bergwand (je kunt je vasthouden aan een metalenkabel, je voeten kun je plaatsen op kleine metalen uitsparingen (15x 30 cm) met een kleine afstand van elkaar). Het is wel op een hoogte van 40mtr boven de grond. De eerste 3 vertrekken met de leider. Hij helpt iedereen en geeft aanwijzingen. Daisy en ik blijven wachten tot iedereen veilig aan de overkant is.
Nu zijn wij aan de beurt. Ik zet mijn eerste stappen, ik kijk vooral niet naar beneden (hoogtevrees). Ik krijg aanwijzingen waar ik moet stappen en dat ik mijn veiligheidslijn om moet zetten. Ik hou mij goed vast aan de metalenlijn die boven mijn hoofd hangt, mijn voeten passen goed op de roosters (kleine schoenmaat). Nu moet ik een grotere stap maken maar het lukt niet goed. Doordat ik boven mijn hoofd de metalenlijn vast heb is mijn veiligheidsgordel gaan zakken. Helaas is die niet blijven hangen op mijn heupen. Mijn veiligheidsgordel is gezakt tot aan mijn knieën en mijn beenbanden hangen op mijn enkels. De andere groep ziet dit allemaal gebeuren, zij zitten bij een activiteit 30 mtr beneden maar hebben goed zicht op de canyon. José roept naar mij dat ik moet stappen. Ik zeg dat het mij niet lukt. Snel schiet het door mijn hoofd dat gillen geen optie is (verspilling van energie) die ik nu echt nodig heb. José komt naar mij toe en ziet dat mijn gordel afgezakt is en schrikt. Hij geeft mij aanwijzigen wat ik moet doen. Prima, maar ik kan alleen maar denken vasthouden, zorg dat je goed vast staat. José staat achter mij heeft een been tussen mijn voeten gezegd op het kleine rooster. Ik voel dat mijn gordel om hoog wordt getrokken. Ik haak één arm door een lus van de metalen kabel. Nu kan ik met mijn andere hand de beenbanden hoger optrekken. Ik moet van José een draai maken zodat ik met mijn rug naar de bergwand kom te staan. Ik hoor hem nog roepen of alles goed is met Daisy. Ik zie haar hangen aan één hand en in haar andere hand haar telefoon om foto’s te maken van de omgeving. Zij kan net niet zien wat er met mij aan de hand is omdat er een uitstekende rots haar uitzicht belemmerd. Ik heb de draai gemaakt en ik sta met mijn rug tegen de wand. Ik kijk over de schouder van José de verte in. Hij zorgt dat mijn gordel weer goed zit zodat we verder gaan. Ik krijg van José een compliment door niet in paniek te raken en koel reageer, hij het volste vertrouwen heeft dat rustig door kunnen. Ik moet toch van de klif af, hier komt geen rescue helikopter. We komen bij het einde en moeten via een metalen ladder om hoog. Ik heb nu weer vaste grond onder mijn voeten. Ik had werkelijk gedacht nu begin ik te beven en alle spanningen komen er uit. Maar mijn lichaam reageert niet. Ik blijf er heel rustig onder na wat er gebeurd is.
Ik ga in tussen de anderen halen om aan ons laatste onderdeel te beginnen. Ons laatste onderdeel is dat je je laat zakken door een smal gat, na 20 cm raak je de vloer aan je moet wel je veiligheidslijn omzetten anders kun je niet verder. Daarna laat je je zakken aan een touw tot je op een platform staat. Ik ben aan de beurt maar na 20 cm voel ik nog geen bodem na 40 cm kom ik aan de grond.De hele trip door de canyon verloopt voorspoedig. Iedereen komt veilig beneden.
We treffen de anderen beneden die klaar zijn met hun laatste activiteit. Dan komen ze naar mij toe, zij hadden alles gezien. Verhalen komen los en ook hoe ze alles ervaren hadden.
Ik heb een hele leuke, avontuurlijke dag gehad.
Ik heb mij goed vermaakt maar ik denk dat ik voortaan niet meer dit soort activiteiten moet gaan doen. Het lijkt mij beter dat ik mij voortaan met een andere sport moet gaan bezig houden misschien is Jeu de Boules een optie.
Bedankt voor alles Tina